Vier uur in de ochtend werden ze wakker van het lawaai dat de opzwellende rivier naast hun huis bleek te zijn. Het alarmsysteem dat hen had moeten waarschuwen heeft niet gefunctioneerd. Er was nog net voldoende tijd om de auto weg te zetten en zich zelf in veiligheid te brengen voordat het water bijna 1,5 meter hoog stond en daarmee de werkplaats, waar zij als familie meubels maken, vulde.

Al het hout ingekochte hout en de meubelen waaraan zij werkten en die binnenkort naar hun klanten zouden gaan waren niet meer bruikbaar. Het zelf gemaakte parket op de eerste verdieping was losgekomen en niet meer te repareren.

De man haalt zijn foto boek tevoorschijn toen hij 70 jaar was geworden en laat een foto zien van hoe prachtig de rivier erbij lag voor de ramp. Heel veel werk was er de laatste jaren verricht om het zo mooi te maken. Nu is het een oorlogsgebied met een totaal andere rivierbedding. De angst bij het gezin is nu diep aanwezig. Komt alles nog wel goed en kunnen ze hun bestaan weer opbouwen?

Ik mocht een kleine bijdrage leveren door het geven van een paar drogers en hygiëne spullen. Een beetje hoop brengen voor een onzekere toekomst. We gaan deze familie en al die andere waar we zijn geweest niet aan hun lot overlaten maar blijven kijken wat wij voor ze kunnen doen.