Geert: ‘Gisteren spraken we een man, hij had zijn zoon verloren in de havenexplosie van 2020. Het lichaam van de jongen was zo erg beschadigd dat hij geen afscheid heeft kunnen nemen van de zoon, zoals hij hem herinnerde. De manier waarop hij sprak en keek, het was alsof hij nog steeds niet kon bevatten wat er gebeurd was. Zijn blik turend in de verte, in de hoop zijn kind terug te zien. Het was hartverscheurend.

Later in de middag liepen we over de boulevard van de Marinahaven. Er kon geen groter contrast zijn. We liepen van verwoeste levens en gebouwen naar privé jachten, luxe wagens en kaarsrechte wolkenkrabbers. Hier vertoeven de allerrijksten. Het verschil was zo groot dat ik er buikpijn van kreeg.

Waar ik ontzettend blij van werd is ons onderwijsproject in Baalbek. In een gebouw met vijf lokalen krijgen 250 kinderen les. Er is vaak geen elektriciteit, dus wanneer het in de winter laat licht wordt en vroeg donker, gebruiken ze kaarsen. Er wordt les gegeven in het Engels aan kinderen van groep drie tot en met groep negen. Een gedeelte komt in de ochtend, de andere groepen in de middag. Er is een wachtlijst van 100+ kinderen. De kinderen zijn erg leergierig en werken hard.

We ontmoetten een oud leerling van de school. De 17-jarige vluchtte als jong meisje uit Syrië. Door hard werken en dankzij de inzet van toegewijde leerkrachten kan ze nu lezen en schrijven. Haar droom is om onderwijzers te worden.

Foto: Links de 17-jarige oud leerling, rechts een 24-jarige onderwijzers

In de paar dagen dat ik hier ben gieren de emoties door mijn lijf. Het verdriet en de wanhoop van de vader. De onverschilligheid van de rijken. En de droom van een jong meisje dat eens andere hoop te leren wat haar is gegeven.’