Swingende afronding

In Afrika heb ik in verschillende landen projecten bezocht. Het komt zelden voor dat ik wegga zonder een muzikaal afscheid. Van trommels tot zelfgemaakte gitaren of fluiten; muziek en dans zijn sterk verbonden met het leven in Afrika. Na afloop van de evaluatie van een project, begint er altijd iemand te zingen of muziek te maken. Al gauw staat iedereen te swingen. Helaas ben ik geboren als een stijve hark en van mij hoeft het niet te uitbundig. Maar als mij gevraagd wordt om mee te doen, ga ik daar altijd op in.

Bijzondere blijdschap

Ik weet nog goed dat ik in Burundi was voor de afronding van een huizenbouwproject. Dit project richtte zich op mensen die vanwege de genocide wegvluchtten en uiteindelijk teruggekeerden. De mensen bezaten niks anders dan de spullen die ze konden dragen. Ze verkeerden in zware omstandigheden. Toch zag ik dat ze ruimte maakten om het goede in het leven te vieren. Zo werd bij de projectevaluatie alles uit de kast gehaald om die positiviteit met elkaar te beleven. Er was veel blijdschap: trommels kwamen tevoorschijn en mensen begonnen te zingen.

Houten klaas

In Nederland gaat dat anders, we zijn allemaal een houten klaas. Vergeef me dat ik jullie over één kam scheer, maar Hollanders zijn meestal niet zo swingend. Wanneer men in Afrika protesteert, zie je mensen dansend en met muziekinstrumenten op straat. Wíj zitten stijf op het asfalt. Het één is niet beter dan het ander, maar het is een verschil in cultuur. Of je nu danst of een toast uitbrengt, het is beide een vorm van vreugde. Wat me opvalt, is dat Afrikaanse landen méér vieren. De mensen grijpen veel gelegenheden aan om met elkaar een feestje te bouwen.

Iedereen doet mee

In Afrika staan er geen mensen aan de zijlijn bij zulke momenten. Iedereen deelt mee in de blijdschap en dankbaarheid voor de goede dingen in het leven. Samen zijn en samen beleven staat voorop, daarom dans ik altijd mee als men het vraagt. Onlangs vroeg één van onze bestuursleden of we bij ADRA niet vaker positieve gelegenheden moeten vieren. Tja, eerlijk gezegd werk ik liever door. Van nature houd ik minder van die poespas. Toch zetten de ervaringen uit Afrika mij aan het denken. Het is goed om vaker samen dankbaar te zijn en blijdschap te vieren. 

Dansen voor de Heer

Dit herinnert me aan een verhaal uit de Bijbel. Toen de ark van het verbond terugging naar Jeruzalem danste koning David in het bijzijn van het volk. In een eerdere nederlaag tegen de Filistijnen was de ark gestolen. Hoewel de ark na verloop van tijd weer in het bezit van het volk van Israël kwam, had het vele jaren op een afgelegen plek gestaan. Nu was het moment aangebroken dat de ark weer terugkeerde in de stad van koning David. Er staat in 2 Samuel 6:14-15 geschreven: “En David danste uit alle macht voor het aangezicht des Heren; David en het gehele huis Israëls haalden de ark des Heren, onder gejubel en hoorngeschal.” David bracht offers aan God, zegende het volk en deelde eten uit aan alle mensen. Iedereen deelde in de feestvreugde, op één iemand na. Michal, de vrouw van David, keek vanuit haar raam toe en verachtte David vanwege zijn uitgelatenheid. David trok zich weinig aan van haar minachting. Hij liet haar weten dat hij voor de Heer heeft gedanst en dat is het enige dat voor hem telde.

Durf ik God uitbundig te danken voor het goede dat Hij geeft? Durf jij dat?